در یک سال گذشته نوک پیکان بحران اقتصادی در افغانستان بیشتر کانون کسب و کارهای کوچک را نشانه رفته است و هروز این طیف از کسبه‌کاران با گسترش فقر، بیکاری که ناشی از اتخاذ سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ی اقتصادی طالبان است و در سایه‌ی عدم تعامل اقتصادی و سیاسی جهان با آنها و بحران اکراین، بیشترعمق پیدا می‌کند . . .
این دسترخوان صاحبان کسب و کارهای کوچک و دست‌فروشان در بازارهای افغانستان است که هر روزخالی‌تر می‌شود و هرشبی که می‌گذرد در فردای آن، یکی نه یکی کار خودش را در این بازارچه‌ها از دست می‌دهند.
به گفته‌ی بیشتر از دست‌فروشان دو طرف جاده‌ای درغرب کابل، چشم و امید شان به خرید و فروش است که اکنون بازار هیچ رونق و هیجانی ندارد.
یکی از دست‌فروشان که نخواست نامی از او در گزارش برده شود می‌گوید که ماموران شهرداری طالبان، دست فروشان این قسمت شهر را مجبور ساخته‌اند تا به آنها ماهانه دوهزارافغانی بابت کرایه‌ی زمین غرفه اش، که آن را نیز15هزارافغانی از ناحیه‌ی مربوطه خریده‌اند، بپردازد.
یکی دیگر از این غرفه‌داران گفت که : «نبود اقتصاد و نبود خرید و فروش، بدترین وضعیتی است که ما تا حال دیدیم.»
دست‌فروشان دیگر می‌گویند که:« در دولت‌های قبلی هیچ کرایه‌ای بابت جای و زمین فعالیت از ما گرفته نمی‌شد و اینجا پرده‌ی ما می‌شد.»
این درحالی است که براساس گزارش‌های نهادهای معتبر بین المللی، افغانستان از قبل یکی از فقیرترین کشورهای جهان بود، اکنون با روی کار آمدن دوباره‌ی طالبان و عدم به رسمیت شناختن آنها از سوی کشورهای کمک‌کننده درآستانه‌ی فرورفتن در یک بحران وحشتناک سیاسی و اقتصادی است.
نورضیا «کریمی»، غرب کابل