جایگاه زنان قبل از سقوط دولت و بعد از سقوط
نویسنده: (بانو شجاعی)
خبرگزاری حاما؛ افغانستان کشوری است که در طی چهل سال جنگ،نا امنی و تاخت وتاز های گروه های تروریستی دچار تغییرات و تحوالات بی پیشینه شده اند.ودر این کشور وضعیت زنان و دختران نیز فراز و نشیب های زیادی را پیموده چنانکه زنان تشکیل دهنده نیمی از پیکر جامعه میباشد.
وقتی که در افغانستان دولت موقت به نمایندگی حامد کرزی روی کار آمده و اتباع این کشور دست به باز سازی و نو آوری در عرصه های مختلف چون فرهنگ،سیاست، اجتماع ،اقتصاد زدند. و در این باز سازی زنان هم سهم فعال خود را داشتند و در حقیفت تفکیک حقوق در بخش های مختلف صورت میگرفت کم کم زنان جای پای خود را پیدا کرده و از حقوق اولیه شان که عبارتند از : حق تعلیم ، حق تحصیل ،حق انتخاب، حق کار،و حق مشارکت های سیاسی و جتماعی برخوردار بودند.
زنان می توانستند به راحتی در مسایل سیاسی و اجتماعی مشارکت کرده و صدای عدالت خواهی را بلند کند .
همچنان باز گشایی مکاتب بروی دختران این سرزمین یکی دیگر از شاهکار های بودند که در دوره جمهوریت صورت گرفته و صدها باب مکتب دولتی و خصوصی به تعلیم تربیه نسل جوان و دختران مشغول بودند که همه ساله هزاران دانش آموز دختر از مکاتب فارغ شده و به تحصیلات عالی در رشته های مختلف چون طب، انجنیری، اقتصاد،حقوق و ده ها رشته دیگر راه پیدا کرده مصروف تحصیل میشدند.
در کنار آموزش و تحصیل زنان حق کار کردن در ادارات دولتی و خصوصی دلشته و مصروف کار بودند و میتوانستند از این طریق معیشت خانواده خود را پوره کند در حقیقت گفته میتوانیم که زنان از طریق کار به یک نحوی میتوانست که از مشکلات اقتصادی رهایی پیداکند و در کنار مردان خانواده کارکند تا زندگی بهتری داشته باشد. و ماشاهد زنان قهرمانی بودیم در بازار تجارت و اقتصاد پیش کسوت بوده نمایشگاه های ملی و بین المللی از طرف این ها رهبری میشد.
زنان میتوانستند که آزادانه به رسانه و اطلاعات جمعی مثل رادیو، تلویزیون ،مجله و ده ها نوع ابزار دیگر دسترسی پیدا کرده و صدای عدالت خواهی از حق و حقوق داشته باشد.
در حقیقت زنان با خیلی از سختی و تلاش های شبانه روزی خیابان های پرخم و پیچ زندگی شان را پیموده بود
ولی این همه پیشرفت ها بار دیگر با به قدرت رسیدن دوباره امارت اسلامی به خاموشی گرویده و شمع های روشنی که در دستان شان بودند با وزیدن باد همه شان خاموش شده و به تاریکی آن ها را رها کردند.
افغانستان قفس و زندانی بیش نیست برای زنان و دختران این سرزمین! دقیقا به یاد دارم که در سال ۱۴۰۰ وقتی که توافق نامه صلح دوحه بین امارت اسلامی و واشنگتن به امضاء رسید. بجای آمدن صلح که همه از آن به نام چراغ روشن یاد میکند جنگ روز به روز در مرز ها و ولایت که تحت رهبریامارت اسلامی قرار داشت شدت گرفته و هر روز شاهد سقوط خیلی از ولسوالی های افغانستان بودیم تا اینکه طالبان با پیشروی های روز افزون شان در ۲۴ جوزا روز یک شنبه وارد پایتخت افغانستان کابل شدند و ریس جمهور کشور پا به فرار نهادند و پایتخت را بدون کدام جنگ و درگیری به دست خود تسلیم امارت اسلامی کردند.
مردم از این روز سیاه و تلخ خاطرات زیادی دارد که هیج هموطن ما از یاد شان نخواهند رفت. وقتی که امارت اسلامی به اریکه قدرت نشست اولین مرحله کاری آن ها بستن دروازه های مکاتب بر روی دانش اموزان دختر بودند و همه آن ها را از تعلیم باز داشتند و دوم جدا سازی صنوف دختران و پسران در اموزشگاه ها و دانشگاه بودند و این جدایی صنوف منجر بر این شد که روز های رفتن بر داشنگاه برای دختران و پسران را تعیین کند. ولی دیری نگذشت که امارت اسلامی اعلامیه را پخش کردند که هیج زن و دختری حق ندارد که در دانشگاه تحصیل کند و بعد از آن خیلی به فرصت زود اعلامیه دیگری را به نشر رسانید که هیج زن حق کار چه در ادارات دولتی و چه در ادارات خصوصی ندارد زن مال خانه است. جای زن فقط در جهاردیواری خانه است نه بیرون.
در کل افغانستان در سراسر تاریخ جای خوبی برای زنان نبوده و حقوق آنها همیشه پایمال شده و حق تلفی های بزرگی در حق زنان انجام شده است.
خبرگزاری حاما
